AS FAR AS I KNOW ( one - shot 2NY) yuri

ข้อมูลเบื้องต้น

อยากจะขอซักอย่าง
อยากขอร้องซักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย
อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่

ที่ฉันรู้ โดย บอย โกสิยพงษ์

เนื้อเรื่อง

ทุกครั้ง คุณเคยมีความจริงสิ่งที่ปิดบังไม่มีใครรู้
ไม่ว่าเรื่องจะเล็กหรือใหญ่
เก็บซ่อนไว้ภายใน
เจอใครก็ต้องทำเป็นเฉย
แต่ส่วนตัวนั้นอยากเปิดเผย
คือสิ่งที่ฉันนั้นเป็นอยู่

ล่วงเข้าวันใหม่แล้ว แต่ซันนี่ยังง่วนอยู่กับงานชิ้นโบว์แดงอยู่ เธอนั่งอยู่ตรงที่เดิมไม่รู้นานเท่าไหร่แล้ว เพื่อให้งานชิ้นนี้เสร็จสมบูรณ์

“ เฮ่... “ แทยอนโยนกระป๋องโค้กเย็นเฉียบให้ซันนี่  เธอรับเอาไว้แต่กลับวางไว้ข้างๆแทนดูเหมือนความสนใจของซันนี่มันไปรวมที่ภาพนี้อย่างเดียว

“อย่าบอกนะว่า ยังไม่ได้พักเลย นี่ทำมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย” แทยอนเดินเข้าไปดูภาพนั้นใกล้ๆ ภาพวิวที่แสนธรรมดา ไม่ได้บ่งบอกถึงสิ่งสำคัญอะไร มีแต่คนที่ตั้งใจวาดมันเท่านั้น ที่รู้ว่ามันมีความหมายมากแค่ไหน

‘ที่ๆเราได้มาเจอกัน ‘

ปีแรกของการศึกษา สถานที่ใหม่ๆ และเพื่อนใหม่ มันช่างไม่คุ้นชินกับซันนี่เอาซะเลย หลังจากเสร็จพิธีการทั้งหมดเธอจึงเดินเลี่ยงออกมาเพื่อหาที่สงบๆนั่งหลังจากวุ่นวายมาทั้งวัน ไอพอดคลาสิคที่บรรจุเพลงนับพันถูกหยิบออกมา บรรยากาศดีๆกับเพลงที่ชอบมันช่างรู้สึกดีเหลือเกิน มันช่วยให้เรารู้สึกผ่อนคลายได้อย่างเหลือเชื่อ เธอหลับตาลงช้าๆค่อยๆซึมซับบทเพลง แต่ซันนี่รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ‘กลิ่นอาหาร’

มาจากไหน!!

“กินไหม” เธอยิ้มกว้างให้ซันนี่ จนเธอสงสัยว่าดวงอาทิตย์หรือตาพระจันทร์เสี้ยวคู่นี้อะไรจะสดใสกว่ากัน ซันนี่มองทงคัตสึชิ้นโตที่จ่ออยู่ตรงหน้าเธออยู่นานพร้อมกับคำถามที่หนึ่งที่ผุดขึ้นในหัว

‘นี่มัน... ใครกัน’

“ฉันทิฟานี่ ทิฟานี่ ฮวัง” ทิฟานี่ยื่นมือขึ้นหมายจะเชคแฮนด์

ซันนี่ยังคงงงอยู่ เธอคิดว่ากำลังหาที่สงบๆเพื่อพักผ่อนแท้ แล้วนี่มันอะไรกัน!!

ทิฟานี่คว้ามือซันนี่มาเชคแฮนด์ ก่อนจะยิ้มค้างเหมือนรออะไรบางอย่าง

“อ่อ เอ่ออ ซันนี่ ซันนี่ ลี” ซันนี่แนะนำตัวเองกลับ

“เธอ เป็นลูกครึ่งเหรอ” ทิฟานี่วางกล่องข้าวลงข้างๆและทำหน้าตาตั้งใจฟังทันที

ซันนี่ได้ยินคำถามของทิฟานี่ก้อดหัวเราะไม่ได้ นี่มีคนคิดว่าเธอเป็นลูกครึ่งด้วยเหรอนี่มันหน้าเกาหลีซะขนาดนี้

“เปล่า แค่... ชื่อจริงฉันเรียกยาก แล้วมันก็เชยด้วย”

“ชื่ออะไรหรอ” ทิฟานี่ถามด้วยความอยากรู้

“ซุนคยู ตลกใช่ไหมหล่ะ” ซันนี่บอกชื่อจริงลับๆของตัวเอง เธอเตรียมใจไว้แล้วว่าทิฟานี่ต้องขำแน่ๆ ชื่อมันแสนเชยซะขนาดนี้

“... เพราะจัง”

O_o

ทิฟานี่เธอนี่มันแปลกคนจริงๆ

และจากคนแปลกหน้า ก็กลายเป็นเพื่อน...สนิทในที่สุด และมันก็เป็นจุดเริ่มต้นของความรัก

ซุนคยูทิฟานี่…

เป็นความจริงที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง
ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเธอก็ไม่หันกลับมามองดู

“เสร็จแล้ว!!” ซันนี่ยืนดูภาพที่ตัวเองวาดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ภาพวาดภาพแรกฝีมือตัวเอง

‘การที่เราพยายามทำอะไรสักอย่าง เพื่อใครสักคน แสดงว่าเค้าคนนั้นมีค่าคู่ควรแก่ความพยายาม’

ซันนี่ค่อยม้วนภาพวาดอย่างเบามือ ‘ของขวัญสำหรับคนพิเศษ’ 

ร้านอาหารเล็กๆ  ที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมานักคราคร่ำไปด้วยเพื่อนร่วมคณะของซันนี่และทิฟานี่ วันนี้เป็นวันเกิดของทิฟานี่ เธอตั้งใจจะเปิดร้านเลี้ยงวันเกิดตัวเองพ่วงกับทีสีสตัวสุดท้ายที่อดตาหลับขับตานอนทำมานาน

แทยอนยืนรอซันนี่เพื่อเดินเข้าไปในร้านด้วยกัน ซันนี่ยิ้มให้แทยอนก่อนจะหยุดมองทะลุประตูแก้วใสของร้าน

‘นั่นไง เจ้าของวันเกิด’

อยู่ในชุดสีชมพูหวานสีโปรดของเธอ กำลังหัวเราะร่ากับของขวัญที่ทุกคนต่างเอามาให้ทำเอาซันนี่อดยิ้มตามไม่ได้ ตาพระจันทร์เสียวคู่นั้นที่ซันนี่ยังจำได้ดี

มันยังสดใสเหมือนวันวาน

‘วันนี้เธอคงมีความสุขมากซินะ ฉันรับรู้มันได้จากดวงตาของเธอ แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ทิฟานี่’

เท้าที่ควรจะก้าวเข้าไปในงานกลับเดินเลี่ยงออกมา

“เฮ้ย ซันนี่” แทยอนตะโกนเรียกซันนี่

แต่ในตอนนี้ซันนี่หันกลับไปหาไม่ได้จริงๆ  ซันนี่แทบมองอะไรไม่เห็นแล้วตอนนี้เพราะ ‘น้ำตา’ ที่ไม่รู้ว่ามันไหลมาตอนไหน รูปภาพถูกปล่อยออกจากมือ

เธอไม่มีแรง ที่จะก้มไปเก็บมันอีกต่อไป สิ่งที่รุ้ตอนนี้คืออยางเดียว

‘ต้องออกไปจากที่นี่ ตรงนี้ ตอนนี้’

“เกิดอะไรขึ้น คยู”

2 วันที่แล้ว

“ซุนคยูอ่า  ที่เราเป็นอยู่ตอนนี้มันดีแล้วจริงๆหรอ” ทิฟานี่ถามขึ้นในขณะที่เรากำลังทานอาหารในร้านประจำของเราอยู่

ความรู้สึกของซันนี่ในตอนนั้นคือรสชาติอาหารมันช่างฝืดคอเหลือเกิน ทิฟานี่หยุดมองซันนี่ก่อนจะเริ่มพูดต่อ

“เป็นเพื่อนกันเถอะนะ ซุนคยู”

ซันนี่ทำได้แค่นั่งเฉยๆตรงนั้น ทิฟานี่จากไปแล้ว ซันนี่ไม่มีแรงแม้แต่จะฉุดรั้งหรือแม้แต่จะถามเหตุผล มันจุกไปหมดจริงๆ ทุกคำพูดของทิฟานี่มันยังคงชัดเจนอยู่ในหัวของซันนี่เหมือนกรอเทปซ้ำ

‘ทิฟานี่ เราจะเป็นเพื่อนกันได้ยังไง ในเมื่อความรู้สึกของฉันมันไปไกลจนเกินจะเอากลับมาที่เดิมแล้ว ’

อยากจะขอซักอย่าง
อยากขอร้องซักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย
อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่

ทันทีที่ซันนี่เดินห่างจากร้านนั้นไปเท่าไหร่ ซันนี่ก็ไม่อาจเก็บเสียงร้องไห้ได้อีกต่อไป

‘เจ็บปวด’

ความรักเปรียบเหมือนกุหลาบที่มีหนาม แม้จะรู้ว่ามีหนามที่ค่อยทิ่มตำ แต่ความสวยงามทำให้คนเราไม่อาจห้ามใจได้ จึงมักมีคนเจ็บปวดจากหนามนั้นอยู่เสมอ

ไม่อยากจะพูด จะบอก
ไม่มีเหตุผลจะตอบฉันเองยังไม่เคยคาดคิด
ไม่เคยรู้
เขาไม่รักฉันแล้ว
คือสิ่งที่ฉันรู้

“คยู เดี๋ยว” แทยอนจับบ่าเพื่อนรักให้หยุดเดิน

“เกิดอะไรขึ้น” แทยอนพยายามมองหม้าเพื่อนของตัวเองให้ชัดๆ

‘น้ำตา’ ซันนี่ผู้เข้มแข็ง แต่ทำไมตอนนี้แทยอนกลับรู้สึกว่าตอนนี้ซันนี่อ่อนแอและเปราะบางเหลือเกิน น้ำตาที่ไหลออกมาไม่มีวันหมด

น้ำตาที่อัดอั้นมานาน...

“ไม่รู้แทยอน ฉันไม่รู้อะไรเลย” ซันนี่ก้มหน้าต่ำ

แทยอนไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ คนที่เข้มแข็งและเป็นที่เพิ่งให้เพื่อนมาตลอดแต่ตอนนี้มันไม่เหลือเค้าคนๆนั้นเลย

“เค้าไม่รักฉันแล้ว แทแท...”

ซันนี่ร้องไห้อย่างหนักจนตัวโยน

น้ำข้างในดวงตา
มันคอยเอ่อมาเวลามีคนถาม
เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อไร
เหตุผลนั้นเป็นไง
อยากจะอยู่ลำพังเฉยเฉย
ไม่กล้าที่จะเปิดเผย
.เพราะฉันเองก็เสียใจอยู่

“ไม่เป็นไร เพื่อนรัก ฉันอยู่ตรงนี้”

เพราะความจริงที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง
ต่อให้ฉันนั้นทำทุกสิ่งเธอก็ไม่หันกลับมามองดู

อยากจะขอซักอย่าง
อยากขอร้องซักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทางให้ฉันนั้นเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย
อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่

‘ขอโทษนะแทยอน แม้แต่ฉันยังรู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ‘

ฉันไม่รู้เกิดขึ้นเมื่อไร
ฉันไม่รู้ต้นเหตุเพราะใคร

ฉันไม่รู้ฉันผิดหรือไม่
ฉันนั้นยังไม่รู้



TALK :{D

one shot จบในตอนไม่รู้ว่าจะงงกันหรือเปล่านะคะ
ตอนอ่านแนะนำว่าให้เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วย เพราะคนแต่งอินกับเพลงนี้มากกก
เลยลองเอามาแต่งดู

ลองติชมกันมาได้ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ:)

ส่วนstrayก็อีกสักพักหนึ่ง เดี๋ยวจะเอามาลงแต่ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ 55